Bikaç post gördüm 'bıktım yoruldum yetersiz miyim' falan diye . Belki motive edip doğru dusunmemize yardımcı olur . Uzun ama bir iki dakika ayırıp okuyun. Bırakıp kacıyorum , sizi seviyorum ♡
Bir konuda uzmanlar dahi ortak bir paydada buluşamamışken sırf başkası öyle yaptı diye doğru kabul edilen davranış bütünlerinden o kadar sıkıldım ki. "Ayağında sallama, anne sütü almazsa gelişmez, memede uyutma, aşkım deme, önce meyve tattırma, çizgifilm izletme, yanında yatırma..."
Önceleri ben de aynı yanılgıya düştüm. "Eyvah" dedim "Sesimi yükselttim beni sevmeyecek" "Emzirmedim, bağımız olmayacak"... Sonra baktım ki yaptıklarım doğrularımla, yanlışlarımla çocuğumla ilişkimi öyle güzel tayin ediyor ki. Aslında ben o anki şartlarda yapmam gereken en doğru ya da en mümkün şeyi yapıyorum. Çünkü benim elimden gelen yalnızca o.
Lütfen özellikle sosyal medyada gördüğünüz sürekli gülümseyen, hiç hata yapmadığını zannettiğiniz, bir damla göz yaşı dökmeden çocuk büyüttüğünü düşündüğünüz, çocuğu sürekli güldüğü için hiç yere yatarak ağlamadığını düşündüğünüz kişi ve kişilerin varlığına inanmayın.
İnsanın kafasındaki annelik ile deneyimlediği annelik arasında dünyalar kadar fark varmış. "Hangisi doğru?" derseniz, hiç düşünmeden "Her gün deneyimleyerek, bazen hata yaparak bazen de yaptığım hatayı tekrarlayarak öğrendiğim annelik" derim. Çünkü annelik okuyup gördüğümüz ve mükemmel sandığımız anneliğe ulaşmaya çalışırken yaşadıklarımızın tamamını kapsayan, hiçbir kalıba, kurala veya tanıma sığmayacak kadar yönü olan kocaman bir deniz.
Bu yüzden anneliğin tek doğrusu, aslında annelikte tek bir doğru olmadığıdır. Ne zaman bu kesin doğrulardan uzaklaşsanız o zaman gönlünüzce anne olabildiğinizi göreceksiniz.
-alıntıdır. @phd.anne