Benim annemle hiç bir zaman normal bir anne kız ilişkimiz olmadı ne yazık ki...
Ne çocukken, ne gençken bekarken, evliyken...
Geçen yaz eşimle sorunlarimdan dolayı memlekete geldim bana öyle laflar dedi kı, onun şerrinden kaçıp geri dönmüştüm. En basitiz tartışınca hemen teyzemleri arar beni kötüler. Sofra koyar beni çağırmaz... beni döven eşimi över hep...
Ama bütün bunları kenara koyup 3 gün önce yine geldim memlekete gezmeye. Hiç bişey yoktu aramızda. Babamla kavga ettiler saat akşam 10 buçuk gibiydi insan gibi kaç kez çocuğu uyutcam dedim korkar nolur yeter artık dedim anlamadılar. En son anneme anneannemi arayacam artık yeter dedim. O da bana sen kimsin kopek dedi. O kadar zoruma gitti ki. Ağladım ve tartıştık. Gideceğimi söyledim halbuki turkiyenin taa bı ucunda yaşıyorum. Babam yeni kalp ameliyatı oldu. O bı yandan çok üzgün. Ama annem, annem cok farklı birisi. Bugün bile yine benim dedikodumu yaptı teyzeme...
Babamla olan kavgayı ben cikartmisim gibi davranıyor halbuki ben sadece çocuğum onların sesini duymasın istedim. Bugün sabah kalkmış bana kalk çabuk çay koy ben senin eve doğumda gelince çok yaptım diyor...
Çünkü annem babamla bile tekme tokat kavga eder sabah kahvaltı yapınca yemek koyunca düzelir diye düşünür. Ama bu sefer öyle olmayınca bana çıldırdı.
Az öncede çocuğu uyuttum bağırma dedim. Yine bağırdı insan olsan anlarsın yeter artık dedim. Allah senin belanı versin dedi.
Öyle işte çok mutsuzum...