Hatay'da yaşıyorum 6 Şubat'tan beri çadırda annemlerde kalıyorum.Evimiz az hasarlı ama tadilatı uzun sürecek memleketim yok oldu.6 şubattan beri ruh gibi geziyorum ortada.Canim hiçbir şey yapmak istemiyo hiçbir şeyden tad almıyorum,Sanki bi daha mutlu olamayacakmışım gibi geliyo.Evimi özledim eski günlerimi özledim.Depremden bir hafta sonra hamile olduğumu öğrendim.Ama ben gelecekle ilgili hiç iyi birşey düşünemiyorum,acaba başka ne gelecek başımıza diye düşünüp duruyorum.evimize geçsek bile artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz ki biz artık nasıl korkusuzca huzurla oturacaz ki o evde,banyoya nasıl korkusuzca geçecez...
Çok şükür bize aileme birşey olmadı sağ salim çıkabildik evlerden.Ama psikolojikmen çok kötüyüm nasıl geçecek bu günler, bu günler geçse bile ya daha kötü günler yaşarsak,ya bu günlerimizi bile Allah bize aratırsa ben nasıl yaşayacağım bu düşüncelerle...
24 yaşındayım ama sanki 80 yaşındaymışım gibi hissediyorum.İlerde ( yaşarsak )çok pişman olacağımi biliyorum bu yaşlarımı bu günlerimi böyle geçirdiğim için ama elimde olan birşey değil içimden hiçbir şey yapmak gelmiyo, hiçbir şey zevk vermiyor bana.. Yaşayan ölü derler ya aynı o durumdayım..