Her zaman bol bol şükrederim ne güzel bir ailem var çocuklarım sağlıklı vs .. ama insanın bir dönemi noktası oluyor ya dayanamadığı şuan ordayım tamda. Gubetteyim kapısını çalacak bir tek insan yok. İki çocuğum var 1 i 3 yaşında biride 4 aylık. Eşimin işleri çok yoğun geç geliyor birtek pazar evde . Havalar burda hep kapalı evimde çatı daire zaten basık minik minik pencereleri. Bebeğim hiç uyumaz ne gece ne gündüz. Sabah bir uyanıyorum daha tuvalete gitmeden koşturmaya başlıyorum. Gün içinde kendime ayirdigim ufacık bir vaktim bile olmuyor işler yetisirse ona seviniyorum . Bazen oda yetişmiyor cipinip duruyorum oğlumla hiç ilgilenemiyorum çocuk resmen fanusun içinde yaşıyor kendi halinde elinde tablet ya yetemiyorum hicbirsey yetemiyorum . Çok çabalıyorum herşey yarım adımımı dışarı atmayali aylar oldu . Hastane hariç. Okadar ihtiyacım var ki çocuklarsiz bı saat bı arkadaşımla oturup kahve içip sohbet etmeye.. yoruldum gerçekten insanın temel ihtiyaçları hayali olur mu oluyormus