yazdıkların benimde yaşantımla uyuşuyor büyük oranda. sevgiliyken, sözlüyken ve kizim doğana kadar çok iyiydim ona karşı ama nasıl ki dogum yaptım eski sinirim geri geldi ki esim hic beni tanımadı tam olarak. su son bi kaç aydır yavaş yavaş görüyor. normalde de çok sakin değildim ama lafımı söylerdim fazlasıyla donup arkama bakmazdım, insan bunu esine yapınca ister istemez durumlar daha farklı oluyor. saygı da sevgi de kalmıyor diye hissediyorum. kalkıp küfür etmiyorum ama ağır konuşuyorum cidden ki yine eşime karşı dikkat ediyorum çok ağır gitmiyorum ona rağmen gücüne gidiyor. neye ne kadar kırıldığımı anlamıyor basite alıyor ama benim için hiç basit degil söyledim de ona bunu konuştuk ama birsey yok ki bunda diyor. adamın kötü soz anlayışı anaya bacıya küfür yani birsey diyorum e küfür mü ettim buna mı kızdın üzüldün kırıldın diyor bana. onun da canı sıkılıyor görüyorum bu aksam yine tartıştık ama artik konuşmak dahi istemiyorum onunla. uzun yıllardır evli olan insanların eşleriyle nasıl sürekli kavgalıymis gibi olduklarını şimdi anlıyorum ben daha 3 yıl olmadan o durumdayım. bi omur konuşmasam kavga dışında konuşmam yine.
iyi dileklerin içinde teşekkür ederim canım inşallah hayırlısı olur
