Amiiin inşallah. Desteksiz çok zor gerçekten. Benim birkaç ay sürdü. İyi bir sarstı. Bizim evde her şey yolunda giderdi, sakin sessiz kütüphane gibi huzur dolu bir evdi. Bir anda bebek ağlaması, bebek dağınıklığı, anneanneler dedeler teyzeler amcalar, uykusuzluk, hormon kokteyli, süt kokusu, bebeğin gaz sancıları, endişeler, mutsuzluklar derken güzel şoklandım ama üçüncü aydan sonra tamam dedim kendime. Bu kadar müsaade yeter, dön artık hayata bebeğine evine adapte ol dedim. Şartladım kendimi. Öyle böyle geçti Allah'a şükür. Şimdi 16 aylık, en yakın arkadaşım oldu. Onsuz saniyem geçmesin diyorum :)