Ah nerden başlasam psikolojik olarak iyi değilim gerçekten esimle 7 yıllık evliyim 2 tane çocuğum var çok zor şeyler yaşadım ailem hep arkamda çok şükür yada ben öyle sanıyorum 3 yıl boyunca kaynanmla yaşadım ev çok kalabalıktı bütün işlere ben koşardım oda bana etmediğini bırakmazdı eşimin bir cezaevi durumu oldu o arada görümcem olacak hadsiz namusuma kadar laf attı eşime anlatım işte hiç biriyle konusmiyacam senide alıp goturucem dedi çıktı evleri ayırdık belli bir süre konuşmadı kimseyle sonra konuştu görüştü ben konuşmadım ama kayinpederim hasta rolü yapıp bizide barıştırmaya çalıştı barıştık bir şekilde ama samimi değildik maddi sıkıntı çok çektik şuan daha iyiyiz çok şükür esimle geçen yıla kadar da bir sürü sorunumuz vardı hep ailesi yüzünden tabi şimdi ailesinin gerçek yüzünü gördü bana ilgi gösteriyor haksızlık yaptım diyor ama ben bu süre zarfında çok yoruldum çok yıprandım doğum yaptığım da bile yanımda kimse yoktu çocuklarıma sarılıp gece yarılarına kadar agladigim günler oldu cocuklarima bakım olarak iyi bakıyorum yedirip iciriyorum sağlıkla ilgili bir sorunları yok hamd olsun ama bazen çok kötü bağırıyorum esimle tartisinca onlarla manevi olarak ilgilenemiyorum sonra çok kötü oluyorum kendimi aglamktan mahfediyorum iyi bir anne olamıyorum onları herşeyden herkesten çok seviyorum eşim benim aileme çok saygı duyuyor seviyor ama ben eşimden de soğudum yani yazsam roman olacak şeyler yaşadık bazen ayrılmayı düşünüyorum ama cesaret edemiyorum çocuklarıma hep başkalarının kuculenlerini giydirdim buradanda gönderen çok kişi oldu ama ben gerçekten çok yoruldum yani hiç bişey düzene girmiyor acaba sinir hastası mi oldum sakin bir insan olmak istiyorum ama olmuyor beceremiyorum bana bu konuda yardımcı olur musunuz şu sinirden insanları takmaktan vazgeçmeyi nasıl becerecem