Kendimi o kadar mutsuz o kadar bitkin o kadar önemsiz değersiz hissediyorum ki anlatamam yıllardan beri çektiğim şeyler gerek ailemden yana olsun (babamdan yani) gerek eşimden olsun sürekli düşünüyorum sorguluyorum herşeyi ben daha bekarken babam hep annemi aldatirdi başka kadınlarla çeker giderdi biz küçük oldugumuz için anneminde arkasında kimsesi olmadığı için hep sustugu zamanlar ne bileyim ya babamın ağır hakaretleri şimdi de eşimin onemsizligi hayattan soğudum galiba kızlar neden böyle bı insanın en başta ailesinden yüzü gulmediyse neden hayatının geri kalanı da böyle boka sariyo 21yasindayim çok yorgunum çok bitkinim hiçbir şeye hevesim kalmadı en güzel zamanlarımda eşim bana dokununca bile midem bulanmaya başladı sürekli beni cinsel obje olarak görmesi tahammülüm kalmiyo yok olmak istiyorum kaybolmak kimsenin olmadığı kimsenin bulamayacağı bı yerde olmak istiyorum