Sadece kendimi düşünmeyi özledim. Çocuk lardan dolayı kendimi unuttum onlar yesin giysin derken kendimi unuttum hep. Kendime almam onlara alırım. Kendim sevdiğim yem ek değil onların sevdiği sağlık li olsun diye düşünürüm hep. Çocuktan önce böyle dertlerim yoktu. Çok şükür bin şükür şikayet değil bu yemesemde giymesemde olur umrumda da değil zaten. Ama ara da misal yem ek yapmasammi diyorum sonra diyorum ki ben değil çocuklar için yapmam lazım. Böyle yani hasta yorgun üzgün bitkin demeden . Her çarşıya gidince hiç aklıma kendime şunu alayım gelmez ihtiyaç dışında bazen ihtiyacım varken bile aman dur şu çocuk elbisesi su oyuncağı nasılmis bakim diyorum ihtiyacım olanı da unutup salliyorum. Çocuktan önce özlediğim şey rahat bi kafa olurdu ancak. Şimdi kafam rahat değil aman üzülmesinler usumesinler aç kalmasinlar hep böyleyim