Eskiler ne kadr güzeldi değil mi? Bir virüs geldi. Bizim Türk toplum yapısını kökünden sarstı. Küçüklüğümü hatırlıyorum da hafta sonları annemle gündüz oturmalarına giderdim. O zamanlar babaannemle, annemle gezmek ne kadar hoşuma giderdi. Biz giderdik, bize çok misafir gelirdi. Gelin olunca anladım ki o dönemde ben çok mutlu iken annem ne çok sıkıntılar çekmiş. Büyüklerimizle beraber büyüdüm. Şimdi ben çocuğum da büyükle yaşamayı bilsin diye aynı ortama sokayım diyorum, kimsenin kimseye tahammülü kalmamış. Şu yeni taşındığım apartmanda aynı kattaki üç komşumla sadece merhabalaştım. Halbuki çocukluğumda sokağın tamamını tanırdı annemler. Mahalle arkadaşlarım vardı. Şimdi halimiz nereye gidiyor? Her biri için ayrı ayrı üzülüyorum ama durum hiçbirini düzeltmeye el vermiyor. Bizim çocuklarımız ne görecek, ne yaşayacak peki? Aile birliği, yaşlıya merhamet, büyüklere saygı, arkadaşlık, komşuluk... Bu erdemleri nasıl yaşayıp nasıl öğrenecekler?