11mart 2019da 5aylık hamileyken kaybettim canım annemi.Annemi kaybetmenin acısı geçmiyor hep içimde bir boşluk oluyor.İlk başta kaybettiğime inanamadım .Telefon çalacak sesini duyacam , kapı çalacak gelecek gibi oluyordu.
19temmuz 2019 da sezeryan doğum yaptım .Hastanede 2gün yattım , diğer doğum yapanların yanında anneleri vardı sereserpe yatıyorlardı .Benim başımda ilk gün liseden bir arkadaşım vardı, onunda çocukları vardı ertesi günü gidecekti, aklımdaki tek şey biran önce ayaklanıp toparlanmalıyım bebeğime bakabilmeliyim arkadaşım gidecek yanlız kalacam diye düşünüyordum , diğer yanım öksüzlüğüm annesizliğim tokat gibi yüzüme çarpmıştı , dokunsalar ağlayacaktım.
2.gün arkadaşım gitti .Ben ayaktaydım diğer anneleri ziyarete gidiyordum yürüyerek onlar halen annelerinin yanında olmasının nazıyla yatak döşşek yatıyordu.Ben öksüzlüğümden güç alıp küllerimden doğup kapı gibi bir anne olmuştum
Eve geçtim bebeğime bakıyordum .Bebeğime ara ara sarılıp ağlama krizine giriyordum .İlk 6ay bebeğime sarılıp ağladım.
Ama artık ben de bir anneydim .Bana muhtaç olan sabi bir bebeğim vardı .Bebeğimi bağrıma basıp teselli buldum.Bebeğim şuan 28aylık olan oğlum annemi kaybetmenin acısına merhem oldu.Ben artık annesini kaybetmiş bebeği için güçlü olan bir anneyim.
Bebeğin bir doğsun sana gülücük saçmaya başlasın .Anneni kaybetmenin acısını onun gülücükleriyle dindireceksin .Evet annemi kaybettim ama artık bende bir anneyim bebeğim için yaşamalıyım diyeceksin , ayakta kalmalıyım diyeceksin.Annenin gidişiyle açılan boşluğu bir anne olarak bebeğinle dolduracaksın canım.Biraz sakin ve güçlü ol lütfen biraz sabırlı ol zaman herşeyin ilacıdır .Allahın yazdığına mecburen razı olmalıyız canım