İyi geceler kızlar. Buraıs benim derdimi paylaştığım içimi döktüğüm bir yer. Sizlerin de objektif görüşlerinizi rica ediyorum.
Benim eşim benden 6 yıl önce biriyle görüşmüş nişanlanmış yaşayacakları evi tutmuşlar ama kız eşimin istediği gibi giyimine dikkat etmiyormuş. Kıskanmış ayrılmışlar. Eşim anlatırken omuzlarımdan yük indi bunu hissettim diye anlatmıştı. Meselenin beni ilgilendiren kısmına gelirsek ben o kıza hiç benzemiyorum. O kız uzun boylu açık giyimli şık giyinen saçları güzel bir kız. Beni çok beğendiğini söyler benimle görüşebilmek için iki kez araya adam soktu. Tanıştık ettk he rzaman anlayışlı ilgili oldu. Akıllı ve olgın biridir. Ama gözleri malesef dışarıya kayıyor. Arkadaşları çok akıllı hep de cami cemaatinden oluyor. Bu demek değil ki namaz kılan insan şaşırmaz. Asla öyle demiyorum cümlelerimi yanlış anlamayın sadece kendini günahlardan korumaya dinini öğrenmeye çalışıyor arkadaşları da başıma hapis veya ölüm gibi bir şey gelse eşimi kardeşi olarak göreceğine eminim sadece sana emanet ederdim diyorlar. Ama biz dışarıdayken açık ya da güzel biri geçiyorsa istemsiz mi isteyerk mi bilemem hep bakıyor ben de yanında mahvoluyorum. Kafasını öne eğmek asla yok. Bense tam tersiyim. Genelde başım öndedir. Bebeğim de var kimse bana bakmaz kafasındayım. Bakana da Allah korusun karşılık vermedim eşimle tanıştıktan sonra hiç. Eşimle bu durumları defalarca konuşuyorum. Hamileyken de baktı. Ben eşimin dükkanında zor bir temizlik yapıyordum kafamı kaldırdım eşim kıza bakıyor ağlamaktan içim dışıma çıktı ben onun için çabalıyorum her şekilde o ben bu haldeyken kadınlara bakıyor. O an bitirmek istedim. Ama bitiremedim. Baktığını da kabul etti. Öünkü yanında değildim uzaktan onu seyrettiğim için inkar edemedi. Daha dün bile önümüzden gelen kıza baktı ben bile kafamı eğdim o baktı içim acıyor midem bulanıyor gururum kırılıyor ne yapacağım inanın o kadar konuştum ağladım trip attım küstüm ama yine aynı yine aynı bir de asla kabul etmiyor ne yapacağım öyle çok yanıyor ki içim