Oğlum neredeyse 2 yaşına girecek, onunla bu hayatı yaşayabilmeye yeni adapte oldum desem yeridir. :) Eski özgür günlerimi, kendime zaman ayırmayı vs. o kadar özlüyorum ki ilk 6 ay. Sonra o yavaş yavaş azaldı. 1 yaşından sonra baya azaldı. 1 buçuk yaşından sonra ise yok denecek hale geldi. 2 aydır filan onunla her şeyi yapabileceğimi gördüğümü ve kabullendiğimi, her şeyi onunla yaparken de gayet mutlu olduğumu farkettim. Ve sanırım 2 3 aydır hiç ahh eski günlerim demiyorum. Hatta iyi ki diyorum. Onun varlığı tüm hayatımı düzene soktu. Evim daha temiz, görüşmelerim daha verimli, iş hayatım mükemmele yakın şekilde dakik. Hiç okumadığım kadar okuyorum. Yani evet özledim. O özlem suçluluk duygusu oluşturdu. Ama zamanmış mesele. Anne olmak çok öğrenilen bi şeymiş. Sanırım ben baya baya öğrendim :)