İnsanları neden böyle anlamıyorum Kimin yüzüne görsek üstüne düşsek kendini geri çekiyor Kimin yüzüne gülsek azarlıyor çocuk ruhlu bir insanım mesela çizgi film bile izlesem hala kahkahalarla gülebiliyorum eşimle tartıştım gözlerim yaşlıyken bana dondurma al diyorum hemen barışıyorum konuları uzatmıyorum mesela geçen cuma kaynanamı aradım hayırlı cumalar demek için kayın babam da yanındaymış kayınbabanın iş telefonu çalıyor kapatmam lazım dedi kapattı çok içinde kaldım öbür odaya gidip benimle konuşabilirdi bir kere bunu yapsan anlarım ama her seferinde aradığımdada oldu bir şey diyor musun işim var deyip kapatıyor bugün mesaj atmış nasılsınız sesiniz çıkmıyor demiş 3-4 saat sonra iyiyiz siz nasılsınız yazdım soğuk soğuk. Yani bir hafta boyunca arayıp sormadım diye geliyor bu hafta bana bugün mesaj atıyor eşime de öyle mesela ne zaman yüzüne çok gülsen bazen bana ters konuşuyor üslubu kötü geliyor çok uyarıyorum ama anlamıyor yüzüne gülmedim zaman daha çok peşinmde koşuyor ben böyle olmak istemiyorum soğuk durursam rol yaparsam hayatın ne anlamı kalır soğuk ve geriden mi durayım eşime bile yüz vermeyeyim mi yani hamileyim zaten gözlerim dolu dolu yazıyorum kalbim çok hassas üzülünce bir yemek bile yapasım gelmiyor şu an bile üzgünüm insanlarla baş edemiyorum yumuşak yüzümü gören kalbimi kırıyor yoruldum
381,691 soru
11,426,259 cevap
34,985 kullanıcı