Yok aslında. Ne kızım hasta ne bir derdimiz var çok mutluyuz. Ta ki aynı yaştaki normal çocukları görene kadar. O zaman üzüntü çöküyor. Kıskançlık değil bu, özlem ve üzüntü sadece.. Keşke etrafımdaki herkes bunu kabul etse, bizi kabul etse. Sürekli üzülen gözlerle bakmasalar. Allah şifa versin diye söyleyip durmasalar. Yanımda çocuklarını kaçak göçek sevmeseler. Çünkü ben kör değilim, herkesin ne yaptığını oturduğum yerden görüyorum.
Bunu nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum da.. İşte kimse yapmasın kızlar. O annelere de normal olduklarını bir hayat yaşadıklarını hissettirin görürseniz olur mu? Gülmekten, eğlenmekten korkmasınlar yargılanacaklarını düşünmesinler. Onlara sürekli çocuğun hasta hissiyatı yaşatmayın..
Bizi çocuğumuz değil, bu durumlar yıkıyor ..