Babam vefat edeli 11 sene oluyor, 2 ay önce kadar oğlum 6 aylıkdı. Babamın mezarına gittik. Annem, eşim, ben, oğlum. Ve eşimin dedesi de geldi kendisi hoca şuan çok yaşlandığı için hocalık yapamıyor. Her neyse, babamın mezarının ayak ucu tarafında kucağımda oğlumla, dua edip ağlarken oğlum nasıl gülüyor çığlıklar atıyor, hareketler yapıyor. Gülüyor çığlıklar atıyor onun o haline öyle şaşırdım ki. Galiba dedesini gördü oğlum, belki de oyun yapıp şakalaştılar. Belki de sadece ben böyle düşünmek istiyorum. Ama o anı asla unutmayacağım. O kadar çok üzüldüm ki, keşke dedim babam sağ olsaydı torununu kucağına alsaydı. Öyle kızdım babama sonra dedim takdiri ilahi. Olcakla ölceğin önüne geçilmez derler ya. Ama çok zoruma gitti. Oğlumu dedesinin kucağında görmek varken, mezarına götürmek. Babasızlık çok zor gerçekten. Annem bir yerde ben bir yerde abim bir yerde. Baba başta olunca aile de bir arada oluyor bence. Birileriyle paylaşmak istedim bu anımı. Okuduysanız sağolun kızlar uzun oldu, hakkınızı helal edin