Açıkçası bebegimin bebekliğinden hiçbirşey anlamadım lohusalık dönemim berbat geçti etrafım anlayissiz insanlarla doluydu bilirsiniz sinirden intihar edesim bile geliyodu hep agresiftim habire üstüme geliyolardi bebegime bile bağırıyodum şu ana o kadar üzgünüm ki k3ske geriye dönebilsem onu yeniden güzelce istediğim gibi büyüyltebilsem diye kızmadan bağırmadan sakince kimseyi takmadan geçmiş aklıma geldikçe çok üzülüyorum hiçbişey anlamadım gerçekten herkes karıştı falan şimdi bebegim 15 aylik diyorum ki ne çabuk buyudun sen keşke hep bebek kalsan çok seviyorum büyüdükçe benden uzaklaşacakmis gibi geliyo sizde de var mi boyle bi his