Eşim askeri personel bu yüzden ailemden uzaktayım, yaşadığımız yerde benim hiç arkadaşım yok bu yüzden 1 yıldır evin içinde hapis hayatı yaşıyorum market haricinde kimseyi gördüğüm yok. Burasıda çok yoğun bir yer, eşim hep işte nöbette vs. Doğru düzgün birbirimize vakit bile ayıramıyoruz daha evleneli 10 ay oldu ve 8 aylık hamileyim. Neyse karakoldan arkadaşları surekli esimi çağırıyorlar boş olduklarında da oturalım gel hadi diye biraz önce yine çağırdılar ve onların hepsi bekar. Eşimde onlara uyup gitmek istiyor beni hiç anlamıyor ben tek başıma kalıyorum zaten konuşacak kimsem yok çok yalnızım diyorum üstelik eşimin ataması cikti eş goturulemez yere ve 2 yıl zaten ayrı kalacağız ama o beni değil arkadaşlarını tercih ediyor. Şu cümleleri yazarken bile ağlıyorum anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazmak istedim kızlar. Siz olsanız ne yapardınız?