Iyi akşamlar kızlar. Eşimin sezonu açıldı, şehir dışında şuan. Ve bir kac ay gelmeyecek. Kayinvalidelerim ile yaşamak istemiyorum, ben bebegimle başbaşa kaldığımda daha rahatım. Yanı onlar olursa daha stresli olacam. Eşim pazartesi gitti. Kızımla daha düzene giremedik. Hep mizildaniyor, 5 dk uyuyor, uyanıyor, ben hiçbişey yapamiyorum. Hep kucağımda olmak istiyor. Ben uykusuz kaldım. Yok, kızım ne kadar kucağımda olmak isterse ben canımı bile veririm. Ama bugün ağlamaya başladı, hiç susturamadım artık yorgunluktan yüksek sesle şşş dedim, böyle sakinleştirmek için yavaş yavaş ellerinle dokunuyorsun ya, ben sert sert 3 kere yaptım, poposuna vurmuş gibi oldu, daha çok ağlamaya başladı. Cani acimadigina eminim ama korkmuştur, ilk defa böyle patladım ve sert davrandım çünkü. Ya ben ne biçim anneyim. Daha 3 ay olmadi bu dünyada yaşıyor. Kolik krizi olmuştur. Benim yardımıma ihtiyacı varken ben kızdım kızıma. Belki de büyüme atak zamanıdır. Şimdi ise kendimi affedemiyorum, şuan kızımın saçlarını koklaya koklaya ağlıyorum.