Kızlar daha önce de post açmıştım eşim şehir dışına gidecek iş için ben 37 haftalık hamileyim doğuma kadar yanında gidemicem. Günlerdir o gitmeden bitirelim diye temizlik yapıyoruz sabahtan başlayıp akşama kadar her yerim öyle ağrıyor ki bir kase çorba yapanimiz bile yok bide yemek yapmaya çalışıyorum yani annelerimizi kastediyorum. Ben kimin nesi olsa koşarım teyzem bı nişan yaptı yemin ederim eşim sabah işe giderken beni bırakıyordu akşam eve dönüyordum herşey güzel olsun diye günlerce uğraştım, arkadaşlarıma da hep öyle oldum bugüne kadar ama bu hamilelik sürecinde bir Allah'ın kulundan bişey görmedik. Benim annem maddi olarak bebeğin eksiklerini karşıladı, kayınvalidem de örgü yaptı birkaç tane bebeğe. Yalandan sorar herkes bişey lazım mı diye ama şu yemeği de size yaptık uğrayıp alın diyen olmadı yani sorun yemeğe takmış olmak değil ama gücüm kalmadığı için insan bekliyor annem tek yaşıyor hasta olunca ben evde çorbasını yemeğini yapıp eşim gelince hemen götürüyoruz hep kendimden önce başkasını düşündüm. Şimdi eşim gidince bayrama kadar gelemicek annemde kalacaktım bana diyor ki evi sigara kokuyormus gündüz evinde dursan akşam kaynananlara gitsen daha iyi olmaz mı benim ev çok kokuyo rahatsız olursun eşim de yanımdaydı diyecek bişey bulamadım. Üstelik kayinvalidemlerin aldığım nefese kadar karışacak insanlar olduğunu biliyor öyle oturma öyle giyinme onu yeme bunu içme diye insanın demledigi çaya kadar karisiyorlar eşime ben evde kalmak istiyorum dedim o da son haftalarına geldin yalnız kalırsan aklım kalacak diyo kendimi gerçekten çaresiz hissediyorum eşimden başka kimsem yokmuş gibi ve salı günü o da gidiyor anlatacak kimse gelmedi aklıma uzun oldu ama hakkınızı helal edin nolur psikolojim alt üst burnumun direği sızlıyor derler ya heran öyleyim gizli gizli ağlıyorum :(