Ben yaşayan biri olarak diyorum ki böyle eşya atmak gibi şeyler yapılmadığı zaman insan sonunda kendini daha iyi hissediyor. Ben hanımefendiliğimi korudum, rezil olan kendisi diyebiliyorsun ve bu sakinlik onu daha çok delirtiyor. Bacım yazamadım dün. Elimde kelimem çok ama yanlış hissettirecek ya da yönlendirecek bir şey yazmak istemedim ama sanki sen benmişsin, ya da kızımmışsın da böyle dimdik Durmuşsun diye gurur duydum. Hele demişsin ya bana söyleseydi başkasını sevdiğini.. Anlardım diye. Ben seni o kadar iyi anladım ki. Üstelik ben kendim teklif etmiştim. Benimle mutlu değilsin ama mutlu olduğun biri var ona git demiştim ama şiddetle reddetmişti. Yani malesef sen ne yaparsan yap o itiraf etmeyecek ve götürebildiği yere kadar ikinizi idare edecekti. Bundan sonrası Allah yolunu bahtını çocuklarınla birlikte açık etsin inşallah. Şimdi öyle gibi gelmiyor biliyorum ama geçiyor. Hayat devam ediyor ve daha da güzel hale geliyor ❤️ ben şimdi geriye dönüp baktığımda o kırgın, hayata kızgın, haksızlık edilmiş aldatılmış kadını o kadar az görüyorum ki... Kendimde bıraktığım iz güçlü, çocuğuna sahip çıkmış gururunu korumuş ve hayata küsmemiş bir kadın olduğum ❤️ ve bu bütün hayatıma ve hayatımdaki kişilere yansıyor. Sınırlarıma, kurallarıma, hassasiyetlerime, geçmişime, sözlerime ve söylemediklerim bile saygı duyuluyor.