Arkadaşlar ben 19 yaşındaydım ve kızımı kucağıma aldım ve hep ona sevdiğimden değilde sanki mecbur olduğum için bakıyodum ... Eskiden hiç bir anne sevgisini hiss etmezdim ve şimdi kızım 11 aylık seviyorum ama yinede sanki bir anme sevgisi değil gibu ... Mesela biraz fazla yorulsam söyleniyorum Allah beni kahr etsin diye ölsemde kurtulsam diye ... Sonra tabi pişmanlıklar ... O kadar tuaf diygulardayım ki kendim bile anlamıyorum ... Arkadaşlar ben evlendiğimden beri hep ev hel ev sabah kalk işler çocuk akşam uyu her gün bu rutin ...ara sıra ablamlara giderim ara sıra bir yere çıkarım yani ayda en fazla 2, kez falan oda 2 saat bioe sürmez yani evde hapis gibiyim resmen nefes alamıyorum duvarlar üstüme geliyor ve beni burda tutan tek şey kızım bazen düşünüyorum da kızım olmasaydı burdan çekib gidebilirdim diyorum ... Mutlu değilin mutsuzum sanki ... Mesela kızımın boğazına bir şey takıldığında korkuyorum ama korkamkdan ziyade sanki benim elimde bir şey olacak diye de korkuyorum ...ve bazen sanki çocuğa bir şey olsun da gitsem burdan diye sanki geçiyor içimden bile isdeye düşündüyüm şey değil yani hatta kendim bile anlamıyorum psikolojim alt üst oldu resmen (