DUA KULLUĞUN ÖZÜDÜR - Çağırmak, seslenmek, yardım istemek anlamına gelen dua, kulun en yüce varlık karşısında kendi acizliğini itiraf etmesi, O’na her hâliyle muhtaç olduğunu beyan etmesidir. Kendisini her an gören, işiten, hiçbir şeye muhtaç olmayıp her şeyin maliki olan bir yaratıcıya seslenmesi, O’nu her daim yanında bulacağını bilmesidir. Karşılaştığı sorunların üstesinden ancak O’nun yardımıyla geleceğinin ve beklentilerini ancak O’nun karşılayabileceğinin farkında olmasıdır. Dolayısıyla dua, kulun yalnızca Rabbine “kul” olduğunun bilincinde yaşadığının bir göstergesi, Allah’a olan iman ve teslimiyetinin, tevekkül ve samimiyetinin ifadesidir. Resûlullah’ın veciz ifadesiyle “Dua, kulluğun özüdür.” (Tirmizî, Deavât, 1) Rabbine kulluk etmek için yaratılan insan, kulluğunu gerçekleştirdiği ölçüde O’nun katında değer kazanır. İşte bu yüzden Yüce Allah, şöyle buyurur: “(Ey Muhammed!) De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin!” (Furkân, 25/77)