Annem korona olmuştu bilen bilir 3 haftadır hastanede tedavi görüyordu bu vesile oldu konuşmamıza.
Babamla annem senelerdir konuşmaz aynı evin içinde iki yabancılar ayrı yer ayrı içer ayrı yatarlar. Bizde babamla konuşmayız senelerdir. Aradık evdeki annemin odasındaki yemekleri falan atması için. Evi ilaclatti evi temizleyeceğimi söylemek için aradım malzemeleri aldı. Herneyse. O kadar yalnızdı ki. Kapısını çalan bı yemek veren yoktu. Zaten senelerdir de kahvaltılık şu bu yer. Annem haklı kusmekle neler neler çektirdiler. Ama nihayetinde o da babam işte canımdan kanından biri.
Burda bi post gördüm geçen babası olmuştu birinin onlarda küsmüş. İçim bı cız etti ölse gitse ne kadar üzülürüm o an anladım. Konuşuyoruz telefonda ama daha bı kere bile baba diyemedim dilim varmadı. Annemle barıştırmak istiyoruz en azından annem yemeğini yapsın evini görsün o da alsın alışveriş yapsın geçinip gitsinler diye.
İçimi dökmek istedim işte. Ben babamı özlediğimi farkettim. Çok acıdım haline. Bı görseniz konuşmak için çırpınıyor. Temizlik yapmaya gittiğim gün yemek yaptım dönüp dönüp onu söylüyor ellerine sağlık diye. Bı daha gidemedim çocuğu kimseye bırakamadım. Annem geldi hastaneden 14 gün karantina zaten
Nolur duanızı esirgemeyin her şey yoluna girsin. Bayramlarda gidip anamın babamın elini öpeyim artık kendi evime gideyim onlarla görüşmeye onların rızasını alayım. ❤️
Kötü olsa da ölümlü dünya, sonuçta babam. İçim bı kötü oldu ki. Arayanı sorani yok. Bişey olmasın onlara.