Ne diyebilirim ki sana sadece şunu söyliyim sırf insanlar aileme laf söylemesin diye sırf babam hasta üzülmesin diye 9 yıl boyunca açlık sefalet rezillik çektim sevmedim sevilmedim yinede katlandım çünkü ben çocuktum ama 22 yaşına gelince tamam dedim ben çektim ama çocuğum böyle bir adamla büyümesin aç susuz sevgisiz bir evde büyüyüp sadece lafta babası var desinler diye susamam dedim ki ailem çektiklerimi gördükleri için Allah razı olsun arkamda durdular ve boşandım ama sana bişey diyim mi hayatta en büyük pişmanlığım 9 yıl susup sabredip kendi hayatımdan çalmam oldu keşke 14 15 yaşında olmayıp ilk başta kararlı bi şekilde babamın kapısına gidip ya bana sahip çık yada ben çekip giderim deseydim çünkü boşandım ve insan olduğumu anladım yıllarca başka bir insanın sevmediğim bir insanın kahrını çektim tek pişmanlığım yıllarca sabretmek keşke diyorum keşke ilk zamanlarda aç ve perişan kaldığımda çocuk olmasaydım ve çıkıp gitseydim. Çünkü giden birtek senin hayatından gidiyor başkaları mutlu olsun diye sen mutsuz karanlık zor bir dünyada yaşıyorsun.. Kusura bakma bende dinime bağlıyım kuran kursu hocasıyım ama bu din bize insanların kahrını çekin perişan olun susun demiyor dinimiz bile "Biz her insanın kaderini kendi çabasına bağlı kıldık" diyor.. Eğer sende düzeltip mutlu olacağına inanıyorsan otur sabret dua et dicem ama eğer inanmıyorsan ve mutsuzsan lütfen ne baban ne annen ne kimse için kendi hayatından çalma herkes evinde mutluyken sen acı çekme bunu yıllar sonra anlarsın. Yıllar sonra keşke kim ne derse desin mutlu olayım dersin...