Merhaba.
Eşimin annesinden ve babasından yana hiç yüzüm gülmedi , hoş zaten onlardan ailem olmalarını da beklemiyorum. Hayatımın hatası bu aileye girmek. Ailemin O kadar karşı çıkmasına rağmen ne diye kabul ettim ki.
Hersey tecrübeyle öğrenilmese keşke . Pişmanlık neye yarar ki bu saatten sonra. Geçen 4 yılı mı geri getirir.
Eşimin anne ve babasını hiç sevemedim baştan beri. Okumanın cahilliği örtbas etmediğinin kanıtı bunlar.
Eşimi her aradıklarında eşimden nefret eder seviyeye geldim. Seslerini duymuyorum şükür , ama arıyor olmaları Eşimin güle oynaya konuşması beni deli ediyor. Ne var bunda demeyin lütfen.
Bana yaptıkları , söyledikleri , ağlatmaları ve birçok şeyi eşim nasıl sindirip hiçbirsey olmamış gibi konuşuyor buna anlam veremiyorum. Öyle tuhaf ki. Ben erkek olsam karıma yapılan şeylere karşı aileme mesafe koyardım yani en azından karımın daha fazla mutsuz olmasına izin vermezdim onların varlıklarını göstererek.
Yanlış mı düşünüyorum..
Eşim aşırı anneci biri. Kadın arayıp benim yanımda keşke büyümeseydin koynumda kalsaydın diyecek seviyesizlikte biri. O kadar gelip kalıyor bende dönünce benim kendisini kıskandığım şeklinde laflar söylüyor etrafta. Varlığından rahatsızım halbuki. Kafası nasıl böyle şeylere odaklanmış anlayamıyorum.
Uzun oldu, içimi dökmek istedim ...