Kızlar 4 aylık dünyalar tatlısı kızım var Allah'a şükür zor bir bebek de değil sadece alerji sorununuz var. Hamileyken eşim çok önemsemedi bebeği, ben haftalık takip ediyordum o hep daha bebek bile değil hele Bi doğsun çok acele ediyorsun her konuda falan diyordu karnım büyüyünce biraz eşya almaya falan heveslendi. Çocuk doğduktan sonra da birden dünyasının merkezine koydu sanki. Görümcem ve annem başlarda yanındaydı hatta annem 2 hafta bizde kaldı eşim o sürede eve neredeyse sadece yatmaya geldi, işten sonra annesinde yemek yiyordu. Benim lohusalığım da çok ağır geçti her gün ağladım sezeryan dan korkuyordum mecburen sezeryan oldum, göğüs yaralarım yüzünden ağlayarak zor emzirdim. Bu sefer eşim çocuğu emzirmek istemiyorsun ağlarken bağırıp korkuyorsun, sütün kesilsin istiyorsun VS deyip baya üstüme geldi. Sanırım ailesi gazladı biraz. Bu 4 ay boyunca da kızımın bireyi olsa söylesem hemen kızımın hiç bişeyi yok zorla hasta edeceksin çocuğu diyor, aşı zamanları götürmek istemiyor çocuğa acı çektiriyorsun diyor. Alerji doktoruna bile zorla götürdüm ailesinden herkes bişeyi yok dedi kanlı kakalarını gösterdim sen götğrmezsen araba bulur kendim giderim dedim öyle götürdük ama her seferinde ile gidiyoruz kendimiz ilçedeyiz. Artık eşime gıcık olmaya başladım hatta eve gelmese daha rahatım diyebilirim. Çocuğumu çok seviyorum iyi bakmaya çalışıyorum herşeyi tertemiz ütülü, aç bırakmıyorum olabildiğince güzel bakıyorum ama eşim eve gelip önce onu öpünce bile kıskanmaya başladım. Hastaneye gidiyoruz o çocuğu alıp önden hızlıca gidiyor ben arkada kalıyorum onu bile takmaya başladım. 1 kez boşanma aşamasına geldik sanki çocuğa kötü bakıyormuşum hep hasta etmeye çalışıyormuşum gibi davranıyor. Defalarca konuştum anlıyor hak veriyor ama yine aynı şekilde söyleniyor bazen pişman oluyorum. Çocuk yaptığıma. Sizce bu hissettiklerim normal mi? Bana kendimi sacede çocuğun bakımıyla görevli bir bakıcıymışım gibi hissettiyor. Defalarca söylüyorum ben onun annesiyim diye. Uzun oldu ama kusura bakmayın çok doldum