Aralarında 1 buçuk ya da 2 yas olan çocuklari var arkadaşlarımın. İkiz gibi buyuyorlar ve canları sıkılmiyor arkadaş gibiler.. şöyle diyim ikiz gibi oldukları için birine ne yapılırsa diğerine de aynısı yapılıyor her konuda. Yine yaşlar benzer olduğu için sen küçüksün sen büyüksün bilmem ne konuşmalara girilmiyor ve çocuklar çok mutlu ....
Ara açıldıkça büyük çocuk daha çok kıskanıyor daha yalniz hissediyor kendini. Çünkü o kendi ayakkabılarını giyebiliyor kendisi yiyebiliyor "kızım sen ablasın büyüdün yiyebiliyorsun kardeşin yiyemedigi için yedirmek zorundayım , giyemedigi icin giydirmek zorundayım vs..." Gibi şeylere maruz kalıyor.her ne kadar onu kirmamaya yöneliktir olunsada çocuk içerliyor dışlanmış hissediyor malesef üstüne basa basa söylüyorum büyük çocuğa ellerinle yedirip icirsen bile illaki küçüğe kayiyorsun bir şekilde ve bu büyüğü yıpratıyor üzuyor.ikisi de küçükken mecbur ikisiyle bir ilgileniyorsun çünkü başka bir seçeneğin yok.. her ikisini de ellerinle giydirmek oynatmak doyurmak zorundasın.
.o yüzden ben de araları az olsun tercih ederim . Tabi şöyle bir şey de var ilk bebek emiyorsa emme çağını geçmeli.onun süt hakkını vermek gerek sonuçta.