Bugün mutluydum yani bazı günlere göre daha iyiydim. Eşimle dışarı çıktık eve dönerken kendi annemlerin evinin önünden geç belki babam kapıda köpekle duruyordum dedim neyse sokağa bı girdik babam halamın kızına iki tekerlekli bisiklet sürmeyi öğretiyor eşime dedim dön başka sokağa diceksiniz neden ben babaannemde büyüdüm haftasonlari ailem alırdı yanlarına bazen hiç almazlardi uzak mahallede oturup ikisi de çalışıyordu onlar beni bırakıp giderken bacaklarına yapışır beni de götürün diye ağlardım yastığıma annemin ismini vermiştim ona sarılıp ağlar uyurdum veli toplantıma giden hiçbir zaman annem ya da babam olmadı bisikleti öğreten de babam olmadı bugün babamı öyle gülerken onun arkasından koşturduğunu görünce içim öyle bir acıdı ki... İkisi de çalıştı evet maddi olarak her istediğim oldu gençlik dönemimde ama ben bu yoksunlukla büyüdüm şimdi asla çalışmam çocuklarım ben gibi olsun istemem sokak da bir bebek var üç dört yaşında çok aksi bir çocuk neden böyle ağlıyor diyordum çünkü sesi duyulmıcak gibi değildi meğerse geçen akşam o da ben gibiymis anneleri babanne ya da anneanneye bırakıyormus arkalarından o kadar çok ağladı ki onunla beraber bende ağladım. Allah hiçbir çocuğu benim gibi yapmasın. Eşimle kaçarak evlendim kötü evlat oldum ama.kimse demedi ki biz bu çocuğa naptık da bu kadar erken.koptu bizden... Ben bisiklet sürmeyi kendim öğrendim kelimesi çok acı veriyor.