Ben tehlikeli bir gebelik geçirdim geçen sene.
Doktor sadece tuvalete izin veriyordu o denli.
Şimdi eski şeyler aklima geldikçe nefret ediyorum.
Kadın odama gelip bana diyordu ki niye yatıyorsun hasta mısın bende anne doktor yatmami söyledi ya derdim oda amaan sende doktoru dinliyceksin demişti.
Inatligindan işten gelirdi benim odamin kapısı açmazdı bi sormazdı kızım yedin mi içtin mi sormak yok kızıyla kendisine patates kızartıp balkonda keyif yaparlardı bende onların seslerini dinler gizlice ağlardım bunlar hep ben odamdan çıkamadığım için onunla konuşmadığım için oda gelmezdi.
Ben kalkar kendime yumurta kırardım evde yemek de olmazdı ben yapmadigim için e haliyle bende dargın oluyordum ona halimi sormadığı için bende konuşmuyorum bu böyle sürüp giderdi artik iyice kopmuştuk.
Şimdi bunlar benim aklıma bazen geliyor da yüzüne bakmak istemiyorum onun.
Zaten sonuç gene hüsran 24 haftalık bi doğumla sonuçlandı.
Şimdi bana iyi davranmaya çalışıyor güya biz çok iyi anlaşıyoruz geçsin bunları ben cok iyi gördum kimin ne olduğunu
Bu süreçte eşin nerdeydi derseniz işteydi sürekli olduğu gibi bende üzülmesin diye hiç bahsetmedim evde olanlardan..
Işte böyle tekrar aklima geldi bu sabah gözüm doldu derdimi paylaşmak istedim uzun oldu biraz..
O kadin ki kibirinden inatliktan insan ölse anca ozaman döner bakar
