Sen anneliği ve bu sorumluluğu ne olursa olsun bir ömür hissedeceğine inaniyorsan bence fazla takılma. Evet insan çok kırılıyor üzülüyor o çok istediğin şeyin sevincine ortak olmasını istiyorsun ama sonra diyorsun ki ben yalnız da ona yeterim. Universiteyi karnı burnunda bitiren arkadaşım var hem de bir çocuğu daha vardi. Çoğu kadın akademisyenin hayatlarına bakiyorum da çoğu cocukluyken tezlerini teslim edip o unvanı almislar sen niye bitiremeyesin ki hamilelik ve çocukla 2 kat yorulacaksin ama inanki basardiginda hepsini unutacaksin. Benim eşim de istemedi en başından beri keşke aldirsaydin dediği bile oldu kac defa ama ben asla vazgecmedim cocugumdan memuriyetimi elime aldim bu surecte zaten hep huzursuz bievliligimiz vardi ne doktor kontrollerine gidebildim ne hevesimi kursagimda birakmadan biseyler alabildim nede dinlenebildim yasattigi stres de cabasi terk edicem diyip durdu kendi evladina bir parca bisey almadi kilini kipirdatip da en sonunda da koptuk uzaklaştırma karari verildi hakkinda ve benim haftaya bugün dogumum var babasiyla hic dogum fotosu olmayacak sevgisini hissedemeyecek ama bunlarin dusuncesi suan dünyanın en güçlü kişisi haline getiriyor beni zamanla büyüdüğünü gördükçe hareketlerini hissettikce eşini bile alt siralara alacaksin onun gelecegi icin daha azimli sabirli güçlü kararli olacaksın belki de zamanla degisir eşin şok evresinde de olabilir biraz zamana birak ve anneligin tadini cikar derim