S.a kızlar..
Bu platformda soru sormak için burdaydım. Ama şuan ki postum bir soru postu değil. Yaşadığım bir acıyı sizinlede paylaşmak istedim.
Annem ve babam ben 1.5-2 yaşlarındayken boşanmışlar. Ve güçlü kalabilmek benim için çok zordu ( uvey annem, uvey babam oldu. Yeri geldi annesiz kaldım ...)
Babamın İstanbul'da kendi evi vardı annemle ben kirada kalıyorduk. İki ev arasında mesafe biraz uzaktı.
Ben 7-8 yaşlarındayken hiç arkadaşım yoktu. Sürekli aile sorunlarını düşünmekten ve annemin babamın kavgalarına ağlamaktan arkadaş nedir bilmiyordum. Birgün evimizin karşısında bir site vardı avlusundan çocuk sesleri geliyordu. Gidip demirlerin arasindan izliyordum hep. Onlar saklambaç oynardı bende heyecanlanirdim. O derece hoşuma gidiyordu. Babam içki içiyor bize sahip çıkmıyor bazen 1 ay eve gelmediği oluyordu(kendi evinde kalıyordu). Sanırım bu yüzden kimseye yaklasmiyordum bilmiyorum açıkçası içime kapanık biriydim. Yine birgün o çocukları izlerken sağ tarafimda bir kız çocuğu vardı benden 1-2 yaş küçüktü. Oda benim gibi demirlerin arasından bakmaya çalışıyordu oynayanlara. Gel zaman git zaman derken kız yanıma gelip ' benim hiç arkadaşım yok sürekli denk geliyoruz burda ve aynı yeri izliyoruz. ikimiz arkadaş olalım mı ? ' Diye sordu. Utangaç ve şirin bir şekilde. Bende kabul ettim. Bizim evin aşağısında oturuyorlardı. Birlikte ip atliyorduk. Bize gelir sohbet ederdik. Okulların açılmasına az bi zaman vardı. 1.ci sınıfa basliycakti çok heyecanlıydı. ' Bana yardım edersin dimi odevlerime okumayı yazmayı ogrenmeme ? ' diye ara ara sorardı.
Aradan 1-2 ay geçti bu şekilde. Annem kolumdan tutup babana birakcam seni artık bakamıyorum sana yapamıyorum dedi. Yokuştan yukarı doğru çıkıyorduk. Bende anne gitmek istemiyorum babam hep içki içip sızıyor ben seninle mutluyum diyip gitmemek için direniyordum. O esnada feryad figan çığlık sesleri geliyordu.. Annem o an birseyler dedi ama dinleyemedim yokuş aşağısına baktığımda yolda duran bir sürü insanlar vardı. O an içim sızladı. Anne gidip bakalım nolur bişey olmuş içim rahat değil dedim. Annemde kırmadı. Gittiğimde yerde kan vardı ve su dokuyorlardi. ' Kızım okuyacakti kitaplarını defterlerini almıştık ' diye bir haykırış....
Ölen kişi benim ilk arkadaşımdı.. ne yazık ki şuan adını hatırlamıyorum. Bu yüzden çok utanıyorum. 19-20 yıl önce olan bir olay. Hatırlayamıyorum.. sadece ' İLK DOSTUMDU' diye anıyorum..
Onu çok özledim... Çok kısa bir zamandı onunla geçirdiğim vakit. Ama yıllar geçti halen içimde bir yaradır.. 
Yanıma gelişi arkadaşım yok deyişi..
Ölüm nedeni trafik magandasi. Kamyonla vurup kaçmışlar. Kanı yerde kaldı mı bilmiyorum cezasını inşallah çekmiştir dostumu aldı benden Ben halen unutamıyorum yerdeki kanı.. Ve Ogün anneme hiç direnmedim bütün yolu ağlayarak yürüdüm. Annem babama bıraktı beni Ankara'ya geldi. Ben ogun hem dostumu hemde annemi kaybettim. Annem yaşıyordu ama yanımda değildi DOSTUMDA MELEK OLMUŞTU..
Seni çok seviyorum İLK DOSTUM..
Güzel yüzlüm 
Mekânın cennet olsun.
Nurlar içinde yat ..
Seni hiç unutmadım biricik arkadaşım , çocukluğum