Talihsizlikle şanssızlıklar hep üst üste geldi ve ben son haftalardayım hatta son günlerim tek temennim yavrumu bir an önce sağ Salim almak bi yandan da duygusal olarak gerçekten çöküşlere geçiyorum bazen sebebi ise her şeyimi son anda halletmek zorunda kaldım virüsten dolayı hiç bi yere çıkamamak hamile olmak ta cabası ve aşırı yoruldım iyice agırlaştım ve kendi işimi gücümü zor görüyorum halbuki doğurmadan elimden geldiği kadar dinlemem lazım doğurmadan dimiii bunlar yetmezmiş gibi bi kaynanam evinde düştü omzunu kırdı ameliyat oldu 2 hafta oldu nöbet geçirmiş nasıl düştüğünü hiç hatırlamıyor doktor epilepsi hastalığı teşhisi koymuş ara ara bazı şeyleri unutuyor tekrar tekrar soruyor ama ne hikmetse bazı şeyleri de çok iyi hatırlıyor nasıl oluyor bu anlamış değilim bende aynı binadayız tamam ona üzülüyorum ama kayınpederim için hem onun için her gün yemek yapıyorum aşagıya inip evde ne işi varsa yapmaya çalışıyorum ama çok zorlanıyorum hamile olmasam hiç gocunmam ama eltim de var ama o burda oturmuyor bi kere kaldı kaynanamın yanında kaynanamın kardeşleri de var gelip kalmıyorlar yanında birilerinin kalması lazım 3 ay kadar kadın hiç bişey yapamaz tek başına kimsenin bu halden benden bişey beklemesinde istemiyorum yarın öbür gün zaten dogurucam o zaman hiç kimseye bi yararım olamaz yani kayınpederim durumu iyi sana birini tutayım diyor kaynanamın benim kimseye ihtiyacım yok diyor aslında var o kimseye minnet etmek istemiyor ama ben onu bunu yapınca bana hiç bişey demiyor iki gündür diğer oğlunda benimde dün nişanım geldi doğumum yakın eşim söylemiş ona kaynanam bi kere bile beni aramadı nasılsın iyimisin diye diyorum tamam aklı gelip gidiyor unutuyor belki ama bi kere bile mi aklına gelmem yanii bu kadar olur mu falan her neyse çok bunaldım kızlar cokkk onlara bakmakla kendimi çok sorumlu hissediyorum yani öyle hissettiriyorlar .
