Kızlar daha önce birkaç kez yazmıştım. 7 aylık evliyim ve 7 aylık hamileyim. Kayınvalidem geldi 2 ay yanımda kaldı. Hizmetini ettim. Of demedim. Tuvalet ve yemek dışında ayağa bile kalkmadı. Ki zor bir hamilelik yaşıyorum. Tansiyonum yüksek sürekli erken doğum tehlikem var. Buradayken kızlarını arayıp beni kötülüyordu. Eşime söyledim. Hemen ağlama politikasını uyguladı. Ben haksız duruma düştüm. 2 hafta kadar önce evine gitti. Gitti gideli ateş oldu canıma düştü.
Kocamı arayıp arayıp beni kötülüyor. 2 aydır bel fıtığı olmuş benim yüzümden. Ben onu mum etmişim. Yüzüne bakmamışım. Arkamdan konuşuyor duyuyorum biliyorum. Yüzüne canım cicim diyemem ki..
Bu kez eşimi benim ailemden vurmaya başladı. Dün eşim telefonda annesine yemin ediyor kaynanamlari aramıyorum diye. Allah şahit ailem eşimi benden üstün tutuyor. Oğlan evlendirir gibi her şeye koştular. Eşimin ailesi el gibi düğüne geldi. Misafir bile karşılamadı. Ailem hala çok fedakar. Ben kaynanam yüzünden bebeğe çöp bile almadım. Annem bezinden ıslak mendiline. Künyesinden kıyafetine her şeyi aldı. Eşim bir iki kez ev süpürdü. Annesi ortalığı karıştırdı. Annesine dün diyor ki merak etme. Bir tabak kaldırmıyorum. Ben düşmanın mıyım? Senin çocuğunu taşıyorum. Bana yardımcı olsan senin sevabına. Hamileyim ve çok ağırlaştım. Bende dün patladım artık. Sorun bensem boşanalım bitsin dedim. Dünden beri eşim benle konuşmuyor. Napsam düşünüyorum. Ailem ölümüne arkamda. Ama hiç-bir şeyden haberleri yok şu an. Bilseler anında gelip alırlar. Ailem uzakta bir de. 24 yaşındayım ama hiç bu kadar çaresiz hissetmedim kendimi. Allah yarına bıraksın ama yanlarına bırakmasın. Bana hamileliğimi zehir eden kaynanami da kızlarını da allah'a havale ediyorum. Ben yaşarken Allah göstersin bana yaşattıklarını yaşasınlar inşallah.
