Belki linç yicem ama ben bu düşüncelere çok farklı bakıyorum ya. B3n böyle düşünmüyorum. Çok garip geliyor. Nasıl böyle düşünüyorlar diye şaşıp kalıyorum.
Yanı diyorum anne olmadan önc3 çocuk sevmiyorlar miymiş? Anne olmadan önce bir yavru bir çocuk gördüklerinde içleri erimiyor muymuş? Diyorum ki ann2 olmadan önce bir bebeği bir çocuğu doyurup giydirmek ihtiyacını görmek onlara zor mu geliyormuş... ben bunları seve seve yaparım uykumdan, boğazımdan feda ederim ki ettim de kaç çocuk büyüttüm ben de çocuktur birlikte büyüdük.. illa onu benim doğurmam gerekmedi...
Zaman oluyor, çevremden duyuyorum. Diyorlar ki ' anne olunca anlarsın'. Bakıyorum. Diyorum ki d2mek ki o anne olunca anca anlamış. Ben şimdi de önceden de doğduğumdan beri her gün anlıyorum. Küçük büyük hepimiz insanız hepimiz ademoğluyuz... birini başka birinden ayırmak bana çok ters geliyor. Çocukların, insanların hepsine adil davranırım. Eşit değil! Adil davranırım. Olması gereken nedir? İnanın fikrim hayalim almıyor bazı düşünüşleri. Bence 'anne olunca anlarsın' denebilecek tek şey hamilelik.. hamileyken içinde bi can taşımak, vücudunun bazı değişimler geçirmesi, doğum sancısı... vesaire. İşte bunları anne olmadan anlayamaıçyız evet... Ama toplumumuzda genel kanı haline gelen bu anne olunca anlarsın tabiri 'herkesin içinde olması gereken' bir şey değil mi? Kendimi tam ifade edebiliyor muyum bilmiyorum zaten ne dersem diyeyim anlattıklarım sizlerin anladığı kadardır. Bu yüzden lafı uzatmaya da gerek yok. Velhasıl bu tabirin çok yanlış olduğunu düşünüyorum. İnsan anne olmadan da bu hissiyatta sahip olmalıdır zaten. Bunlara biz ahlak diyoruz, insanlık diyoruz, vefa, insaf, merhamet, vicdan diyoruz vicdan en büyük, en güzel şey bizleri böyle en güzel biçimde yaradan Rabbe hamd olsun.