Nasıl anlatacam bilmiyorum. Çok mutlu bir insandım ailem annem babam kardeşlerim. Daha sonra biriyle tanıştım annesi gördü beni hastanede çok ısrar etti 5 ay içerisinde evlendik. Mantık evliligiydi ailesi iyiydi durumları iyiydi. Evlendigim gün anladım ki sahteymiş hepsi evimiz ayrı olmasına ragmen yaşatmadıkları kalmadı. Defalarca yalvardım kayınvalideme annem iyi olalım ne olur diye. Üç ay hamile kalamadım diye laf sokmalar hastaneye götürmeye çalışmalar. Üçüncü ayımda hamile kaldım 4 aylıken kalbi durdu. İki gün sonra evi bastılar. Evden kovdular. Oh olsun doguramadın bak ***bile çıkarmadın gibi ağıza alınmayacak laflar etti. Seni öldürecem gelin katili olacam bile dedi her zamn ki gibi sustum iyi olacak sandım. Eşim de yine ağzını bile açmadı anne sen ne diyon demedi. Başka eve taşındık tekrar ben götürdüm eşimi iyi olalım diye ikinci çocugunun dogumuna yakın yine kayınvalidemin ismini koymadım diye kovdular evden. Çocuk dogdu ismini koydum yine eşimin baskısı yüzünden yine gelmediler ben gittim 3 aylıkken. Şuan yine konuşmuyorum ama eşimin ailesiymiş anne babasıymış o herşeyi unutmuş çok seviyormuş onları her gün gidiyor çocugu götürüyor. Ben gitmiyorum diye de benim ailemin yanına gitmiyor içinden gelmiyormuş yüzlerine bakmıyor. Oysa o kötü günlerimizde hem maddi hem manevi hep annem babam vardı Yanında. Çocuk düştügü zamn bile benim annemin omzunda ağladı kendi annesi beddua ederken. Kaç defa boşanma aşamasından döndüm kavga etmekten yoruldum ne zamn birşey söylesem duymadığım hakaret kalmadı. Şimdi o aramızda birşey yok sanıyor ama ben o kadar soğudum ki elini bile tutmak istemiyorum her hareketi konuşması batıyor bana akıl verin ne olur Bi kızım var ne yapayım dayanacak gücüm kalmadı. Uzun oldu biraz hakkınızı helal edin.