Canım seni o kadar iyi anlıyorum ki...
Ben normalde kıskanç biri değilim. Yani ne çocukluğumda ne ergenliğimde yetişkinliğimde de iş hayatım vs kıskanacak bir kimse olmadı hiç. Ama ne zaman ki evlendik... ilk zamanlar herşey yine normalken eşimin çalışmaya başlaması ve benim eşimden çok evde kayinvalidem kayınpedermi görüp konuşmam... evde hep ferace başörtüsüyle gezmem... eşime özel bir şeyler yapma isteğimin sadece gece 2.00'den sonra herkes uyuyunca ancak onunla özel vakit geçirebilmemiz vs ya bi sürü engel bahane ne dersen de bizi birbirimizden uzak tutan herşey... tüm bunlar yavaş yavaş kendimi çirkin ve çoğu zamsn tiksinç hissetmeme, dolayısıyle eşimin beni beğenecepine dışarıda gördüğü kadınları beğenip ilgi duymasından korkmakla başlayan hamile kaldıktan sonra dışarıda gördüğü her bir kadından hoşlanabilme potansiyelini hesaplamama varana kadar bir kıskançlığa dönüşmesi... ve ikişkimizi 'etkilemiyor' desem de etkileyişi... can sıkıyor başka bir şey değil. kafamda kurmaktan yoruldum ve kendimden daha da soğudum nasıl bu hale geldin neler düşünüyorsun karşındaki adamı tanımıyor musun... kendimle savaştayım. Ben kazanmak istiyorum kendi halime dönmek istiyorum. Bu paranoya beni öldürüyor. Eşimden çok utanıyorum neler düşündüğümü bilse çok üzülür.... Allah'ım hormonlarıma mukayyet ol ya Rabbim. Eşimi kaybetme korkusundan öleceğim...