Şimdi az once post acmistim biraz karisik anlatmisim heralde soyle anlatayim.
Ben bir çıkmazda gibiyim kayinvalidemlerle görüşmesek icime hic sinmiyor hem torunlarini gorsunler istiyorum hem kendim de seviyorum aslinda iyi insanlar ufak tefek seyler dışında çok büyük bir sey yapmadılar..
Ben onlarla beraber olmaktan keyif alıyorum gelinsin gidilsin istiyorum ama laf sokulunca ufak tefek kıskançlıklar olununca bunları görmezden gelemiyorum aslında geliyordum gülüp geçiyordum ama dogumdan sonra çok sınırlı oldum biri bir laf soksa kulagimi kapatamıyorum..
Ornek vereyim kaynanam esime saclarin beyazlanmis diyor ya da esimde ellerinde falan bazi yaralar cikmisti dr demis ki kıyafet alerji yapabilir kaynanam da dedi ki aa ben senin ic çamaşırlarıni hep utuluyordum ya ondan olmustur (ben esimin iç camasirlarini utulemiyorum) iste ne bileyim vs vs..
Ben ne yapsam bilemedim (ki anneme kalsa görüşme bosver diyo) görüşmesek icim rahat etmiyor görüşsek ben dayanamiyorum. Vallaha sasirdim kaldım.
Mesela esimin babanesini aradim dun ziyaretine gidesim geldi hasta yasli kadin yazıktır 3 gun sonra ölcek çok üzülüyorum gideyim de torununu gorsun istiyorum hem de mutlu olsun ama gidince de mesela canimi sıkacak illa bir sey oluyor mesela diyor ki torununa evladim çok zayıflamışsın onu geçtim ya gorumcemden bir sikinti oluyor duymazdan gelip bosveremiyorum. Diyorum o yaşlı o ergen o soyle o boyle en son artik o zaman ben de insanım ya diyorum patliyorum uzun oldu kusura bakmayin