1 yaşında olmak üzere bir kızım var. 4. Aya kadar o gaz sancılarında her ağladığında öyle yanında oldum öyle teselli ettim ki onu, her ihtiyacını gidermek için çok uğraştım ama 4. Aydan sonra ev işini onun ağlamasıyla değil kendi istediğim zamanda bitirmeyi o kadar özlemiştim ki 2 kere falan bağırdım yeter artık sus diye temizliği bitirip öyle gittim yanına ama birkaç dakika ağlattım öyle düşünün daha fazla değl. İşte o zamanlardan itibaren ben nadiren bağırmaya başlamıştım artık, ama ilişkimiz kızımla hep iyi oldu, konu sadece bağırmak, çocuğun ağlamasına tahammül edememek ve çıldırmak. 7-8-9 ay derken gittikçe psikolojim beter olmaya başladı, ek gıda dönemiydi ve çocuk bazen bazı şeyleri reddederken, yemesi için eline verdiklerimi fırlatıp dökerken ( anormal bir agresif saldırgan bir çocuk değil sadece bebeklik yapıyor işte) veya elini kirli ağzına ve üstüme ve etrafa sürmesi bir anda bile olabilirken bunları temizlemenin peşine koşmak beni çok yıprattı. Özenle hazırladığım bazı yemekleri reddetmesi de çok sinir bozucuydu. Uykuları zaten çok düzenli değildi ama daha da kötü oldu. Velhasıl aslında her zorlukla başa çıkıyordum, evin ince temizliğini ertelemeye başladım önce, günlük temizlik çamaşır ütü, yemek yapmak bebeği yedirmek, günde 3-5 defa mama sandalyesini , etrafını, çocuğun ellerini ağzını yıkamak alt üst değişimi, tabi bu sırada çocuğun protestocu zırlamalarını sindire sindire bunları yapmak.... Olur da yarım gün dinleneyim desem veya hasta olsam ki oldum da oruç da tuttum, ev alıp başını gitti. Ben kendimi kendisi için hiçbir şey yapmayan sadece acımasızca dağılan kirlenen evi temiz tutmak için savaşan bir savaşçı gibi hissettim ve bedenim dursa beynim durmuyordu artık. Saldım sonra.... Kendimi temizlikçi hissetmemek için otomatik olarak odadan odaya geçerken bile elim boş olmasın kafasını da bıraktım, sadece yemek yensin evde, kaba pislik kalksın en azından koşma dedim kendime yarışma birşeylerle sakin bir hayatın olsun. Tabiki tahmin ettiniz o evin ne hale geldiğini. Temizlikçi çağırdığımda bana verdiği akıldan bahsetmeyeceğim bu arada (:D bana evi temiz tutmanın püf noktalarını anlattı bilmiyormuşum gibi sabahtan akşama kadar, halbuki dağılan psikolojim için bir reçetesi yoktu, tek derdim evimdi sanki...) neyse konumuza dönelim, ben yeniden ayaklandım ayağa kalkışımın bilmem kaçıncı defası :D evi temiz tutmak ve bebeğimin bakımını yapmak için çabalıyorum ama bugün öyle bir uyuyakalmışım ki bütün günüm gitti çocukla uyudum çocukla uyandım öyle diyim ... Akşam yemeğini geç yaparken çocuk paçama yapışarak ağlıyordu ( öğle uykusundan erken kalktığı için uykusuz olduğu için mi yoksa aç olduğu için mi bilmiyorum ama yine o sırada çıldırdım bağırdım, ilk defa gebermek istiyorum dedim, çocuğum için hayatta kalmam lazım ama ağzımdan çıktı tövbe dedim sonra, anne olmak çok zor geldi bana gerçekten...) kendime bakacak olursak ben de açtım çok bir şeyler yemedim yiyemiyorum, kendime ve eşime yemek yapmak bile çok zoruma gidiyor, adam çok yemek seçiyor, 4 4 lük sofra bile kursam geç oturuyor masaya, otursa telefonuyla oynuyor , oynamasa çatalla oynuyor gel de yemek yap şimdi bu adama, kendimi bile buna değer görmiyorum , ama yine de yaptım işte bugün. Çocukla uğraşmaktan zaman ayarı olmayan fırında yemek yanmış üstündeki bazı kıyma parçaları, adam yüzüne bakmadı yemeğin halbuki onun en sevdiği yemek. Bu yemeği yemezsen bir daha bundan yapmayacağım sana dedim resti çektim. Psikolojimi düşünün.
Ben kötü ve yetersiz bir anneyim gibi hissediyorum, diğer annelere bakıyorum çocuklarına ne menüler hazırlıyorlar, ben de mutfakta tek tük birşeyler yapıyorum ama yanlarından bile geçemem. Ben bizim aileye bile yemek sofra adam akıllı yapamıyorum. Bu arada kızımın kilosu normalin en alt seviyesinde, en sonki kontrolde doktor 150 g az dedi. 1 yaşında 8600 görmesi lazım dedi. Biz zaten karı koca zayıf insanlarız çocuğumuz da zayıf çıktı ama o gelişim çağında hasta olunca diş çıkınca ( şuan çıkıyor) kilo veriyorlar zaten. Ve ben o yemek yemeyince çok daha fazla sinirleniyorum ve tükenmiş hissediyorum bu yüzden. Psikolog terapisine başladım 1 aydır, o kadar çok konu varki bu konuyu adam akıllı ele alamadık ama bu hafta bahsedeceğim.... Çevremdekiler iyi anne olduğumu, kendime haksızlık ettiğimi söylüyorlar ama içimdeki ses onlar gerçekleri bilmiyor dışardan iyi göründüğün için iyi diyorlar diyor. Bu yetersizlik duygusu da depresyonun bir parçası ama böyle düşündüğüm ve hissettiğim gerçeğini değiştirmiyor....