37'de ilk çocuğumu doğurdum. 35'te evlenmistim.Eğer 35 yılımı gezip tozarak doyasıya bekarligin tadını cikararak yaşasaydım hic üzülmezdim iyi ki gec evlenmisim gec anne olmusum derdim ama tam tersi cok çalıştım az gezdim ha çocuksuzlugun rahatlığını sorumsuzlugunu elbet yasadim ama o kadar işte. O yüzden 20 li yaslarda iki coçuk dogurup 40 larda büyük çocuklarım olmasını cok isterdim. Elbette evladı olanın sorumluluğu, derdi bitmez ama en azında unumu eleyip eleğimi asmış olur rahatca gezebilir bazı seyleri yapabilirdim. Sizlerin bitirdiği geçtiği evrelere ben daha yeni başlayacağım.Benim bir arkadasim 43 yaşında iki çocuğu da üniversitede kocasıyla güneye yerleşti baş başa geziyorlar eğleniyorlar, bolca kitap okuyorlar, hobi olarak sebze ve çiçek yetiştiriyorlar. o kadar güzel ki acayip özeniyorum. Bir başka arkadaşım 50 yaşında oğlu 26 yasinda o da kocasıyla yurt ici yurt dışı geziyor doyasıya uyuyor spora gidiyor. İkisi de zamanında çocukları büyütmenin zorluğunu yaşadık artık dinlenme, kendimizi düşünme zamanı diyorlar. Ben de şuan 40 yaşında 2.bebegi beklerken sürekli kendimi düşünüyorum: daha bunlarin bebeklikleri var, iyi yetiştirilmeleri var, ilkokula başlamaları, iyi bir liseye yerleşmeleri, ergenlikleri, üniversiteye ya da bir mesleğe yönelmeleri, iş sahibi olmaları ve evlenmeleri var düşününce bunalıma giriyorum tabi. Bazen bu durum beni üzse de düşünsem de yine de binlerce şükürler olsun iyi ki varlar iyi ki geldiler...sağlıkla huzurla büyüsünler kuzularim inşallah.