Kızlar. Ben 1.5 yıllık evliyim. 3 gün sonra oğlum 5. Ayına girmiş olacak. 6. Aydan gun almaya başlayacak yani. Esim 3 kardeş. Annesi ağır hasta. Ölüm gününu bekliyor desem yeridir. 2 poşet ilaç kullanıyor. Makinaya bağlı. Görümcem olacak kadın annesiyle hiç ilgilendigi yok. Yalandan ilgileniyor gibi görünür ama kadın bende 1 haftadır ne aradığı var ne sorduğu. Eşim akşam annesine kızın aradı mi diyor aradı diyor ama ben ne duydum ne gördüm. Hiçbirsey demiyorum tabi banane. Diğer oğlu da aynı sekilde. Ne arar ne sorar. Zaten eltim tüm kapıları düğün günü kapattı. Onun evine gittiğinde diken üstünde gibi hissedersin. Kaynanamın yüzüne bakmaz. Dik dik konuşur. Tabi o beni ilgilendirmez. Benim annem hasta olsa ben hergun ararım sorarım ne bilim yani anne sonuçta. Ama görümcem hiç şeyine bile takmıyor. Bana yolluyor kafasını dinliyor. Bide eşime diyo ramazanda yollayacam annemi diyor. Yani herkesin kendine gire sıkıntısı var. Benim oğlum var o ay da ek gıdaya başlayacak. Kaynanam oruç tutmayacak 7-24 saat yemek hazırla köy onune. Hayır yani yese gam yemeyecem yemiyor da. İki kaşık alıp bırakıyor. Onu getirim mi anne yok bunu getirim mi yok. Banyo yaptırayım yok. Yok yok yok.... Kızının evinfe daha mutlu daha rahat biliyorum görüyorum ama kızi başından def etmek için elnden geleni yapyor. Kadın zaten ölüm döşeğinde diyebilirim kadina niye sürekli ölümü hatırlatıyor ki. Annesinin yuzune ben işteyken öldün mü millete diyecem ki eve geldim öyle öldü. Yani bu kadına diyilir mi ? Ne vicdan ne merhamet. Hiçbiri yok bunlarda. Sürekli kadının ölümünü konuşuyorlar.