Sanki hayattan hiç tat alamıyorum hiç bir şeyden mutlu olamıyorum gurbetteyim arkadalım akrabam komşu hiç yok
20aylık oğlum yemiyor geceleri uyumazdı zor çocuk yani doğduğu an kucagıma verdiler onda bile mutlu olamadım o kadar istedik geç oldu bide
Beni ne mutlu bilmiyorum sağlıklıyım şükür eşim çocukla ilgilenmez pek ama ev işine azda olsa yardım eder ama tam aileci kendi ailesi yani benimle bizimle aile olduğunun farkında değil hala
Yemek yapmak işkence gibi yemeyen çocuk olunca daha zor
Nerden başlayıp ne yazacagımı da bilemedim duygular karışık
Psikoloğa gitsem ona da anlatmam galiba
Aşkrı utangaç çekingecim yeri gelir eşimden de utanıyorum
)
Bide vicdan yok diyor ailem eşim bir dizi ye falan üzülmüyorum pek vefat falan olayı oluyor ya dizi de eşim hemen ağlar falan ama
Hiçbir şey yapasım yok bir yere gidesim yok milyonluk hediye alsam yine sevinmem o derece
İÇİMİ DÖKMEK İSTEDİM KIRICI OLMAYIN LÜTFEN
(Giriş gelişme sonuç noktalama cümle yapısı hataları için kusura bakmayın Türkçe dersim hep kötüdür)
Hafta sonu sınavom var uykudan falan çalışamıyorum belki manevi destek için aörım postu