Üvey annem titiz ve temizlik takıntılı biriydi. Babamın tek çocuğuyum ve onların da çocuğu yok. Yıllarca elimi bir çöpe bile sürmedim. Aman örtü bozuldu aman halı kirlendi aman elizi oldu Yok dolaplar kirlendi. Yıllarca bu şekilde yaşadıktan sonra oraya sığmadım. Evleri her zaman mobilya dükkanı gibiydi hala da öyledir tertemiz düzenli her şey yerli yerinde ve bozulmaz. Bir yere dokunduğumda biri beni uyaracak kızıp bağırıp çağıracak diye o kadar korkuyorum ki hala . Şimdi onlar beni dört gözle bekliyor ama Ben çocuklarımı onların evine götürmüyorum. İki buçuk senedir de hiç adım atmadım. Ve o eve çocuklarımı asla götürmeyeceğim. Demem o ki bu şekilde büyüyen bir çocuk büyüdüğünde bu şekilde düşünüyor, en azından benim için böyle söylenebilir.