Bi hafta önce bi tartışma yaşadık biraz arbede oldu aramızda boşanma muhabbeti yaptık daha önce esımı terk etmıstım esımde hep o korku var Altın muhabbet yaptı boşanalım tamam Altun’ları alıp götürürsün bırak çocukları bırak öyle git dedi bu bızım ıcın sıradan muhabbete döndü her tartışmada buna geliyor konu sonra esım kaçak dovusuyor ve açmıyor konuyu korkuyor gerçekten gitmemden o günden beri ayrı yatıyorum ondan aslında noldu bılıyor musunuz burdan aldığım çok yorumu uygulayamıyordum aydınlandım ben hep onu merkezîme koymusum gereksız kıskanclıklar hayatını merak etmeler sureklı kusmeler trıp atmalar falan konuşuyorum onla konuşmamak ödül olur konuşuyorum gülüyorum edıyorum ama onu takmıyorum çocuklarınla ilgileniyorum iştahım açıldı dıpnot baya zayıfladım onla tartışırken kendımı yıpratrıgımı fark ettim sakın bı ınsandım kımseye tahammülüm kalmadı kaynanamla da biraz konuştum ne alaka bu çocuk bu muhabbet yapuyor canımı sıkmasın eğer dedi bırı o evden gıdecekse o gıder dedi boş konuşmasın diye sen dedi ye iç gez onu hiç takma dedim anne konuşuyorum ama ben onu affetmiyorum iyi yapıyorsun dedı mesela kahveden çıkmıyor normalde her gün evde benle uğraşmıyor canımı sıkmıyor ıkıdır yanımda yat dıyor artık ben bırıncısınde dedımkı ben senle konuşurum konusuyorumda ama affetmedim dedim dün yine çağırdı ben kızımın yanında rahatım dedim herkes yaptığı şeylerin sonucuna katlanmalı bence ona karşı her yumusadıgımda aklıma seyı getırcem altın muhabbetını adam olan yuvasını düşünür haksız mıyım