Merhaba arkadaşlar. Size premature dogum hikayemi anlatmak için buradayım. Deprem bölgesinde yaşıyorum. Deprem olduğunda hamileymişim ama ben bilmiyordum bu durumu. Evimiz 17 katlı ve ben 15. katında oturuyorum. İlk depremden sonra eve eşya almak için çıkmak istedik. Asansörler çalışmıyor tabi 3 defa 15 kat çıktım ve indim hamile olduğumdan habersiz. O karda, kıyamette sokaklarda yaşadığımız perişanım, ilk günler ekmek bile bulamamak, günlerce tahtaların üzerinde uyumak da cabası.. Sonra bir mucize oldu bunca kötü olayın üzerine ve ben depremden 4 gun sonra hamile olduğumu öğrendim. Eşim polis memuru. O mecburen deprem bölgesinde kaldi. Beni yipranmayayim diye ailemle başka şehire yolladı. Ondan ayrı bir hamilelik haberi hiç hayal ettiğim bir durum değildi. Ama böylesi hayırlısiymis dedik, durumu kabullendik... Daha sonra doktor süreçleri basladi. Deprem dolayısıyla bulunduğum Trabzonda 3 ayrı doktor rahimde perde olduğunu ve kısa sürede düşük yapabileceğimi söylediler. Korkuyla geçen haftalar böylece başlamış oldu. Daha sonra eşim ve ben eşimin ailesinin yaşadığı elaziga geldik. Orada bir doktora Daha gittik. Üç boyutlu ultrasonla rahime bakıldı. Ve rahimde perde olmadığı anlaşıldı. Eşim ve ben tam bunun rahatlığını yasarken bu kez de boş gebelik durumu olabileceği söylendi. Çünkü kese vardi, bebek.yoktu. Bu defa da günler bunun stresiyle geçmeye başladı. Sonra bebegin kalp atışları da bir hafta sonra duyuldu. 7. Haftaya kadar hersey normal ilerledi. 7. Haftada kanamayla hastaneye kaldırıldım ve hastanede yattım. Dusugu önlemek için yediğim iğnenin ilacın haddi hesabı yoktu. Sonra 16. Haftaya kadar hersey normal ilerledi. 16. Haftada pat bir kanama Daha. Yine hastaneye yatma süreci... Yine günlerce hastanede kalma... Bu olaydan kısa bir süre sonra bu kez de suyumun geldiği korkusuyla defalarca doktoruma ağlaya ağlaya koymaları, amniosure testleri... Böyle korkularla dolu 30 haftayı geride bıraktım. 28. Haftada birgun banyoda göğsümden sut geldiğini farkettim. Sut gelmesi için henüz erkendi. Annemler, teyzemler gelir o normal deseler de ben bireylerin yavaş yavaş ters gitmeye başladığını anladım. Ayrica tek derdim sut gelmesi de değildi. Karnım inanılmaz derecede sertti ve gerginlik vardi. 30. Haftaya geldiğimde 4 ağustos 2023 günü hafif bir kanama gecirdim. Hemen doktoruma gittik. Nstye soktular, kan takviyeli, ilaçlar, iğneler... Ama içlerinde bir iğne vardi ki iste o igne evladımin hayatını kurtardı. Celestone... Yani ciger gelistirici. 5 ağustos 2023 tarihinde taburcu oldum. İşimi garantiye almak için bir doktora Daha görünmeye karar verdim ve doğruca elazigdaki doktoruma da gittim. Orada da herhangi birsey cikmadi, eve gönderildim. 5 ağustosta bebek hareketsizlesmeye başladı, sorduğumda igneden olduğunu, telaslanacak bir durum olmadığını söyledi sorduğum bütün doktorlar... Ama bence hala bir gariplik vardi. 7 ağustostan itibaren bebek hareketleri neredeyse bitti. Sabırla bekledim, ilaçtan olmuştur diye... Ama yine karnımda korkunç bir gerginlik, nefes alamama hisse ve sonuç itibariyle gece saat 3.30da kanamam ve suyumun gelmesiyle gerçekleştirdiğim dogum. Meğerse ki plesentam kopmuş. Plesenta dekolmenmis yasadigim bütün bu sorunların sebebi...15 dk daha gecikmiş olsaymış bebek de ben de olebilirmisiz. Daha sonra bebegim için başlayan 53 günlük kuvez süreci. 1600 gr doğdu oglum. 1400 gr kadar düştü. İlk gün entube oldu. Daha sonra da kuvez ici oksijen desteği aldı entubeden kurtuldu. Yavaş yavas kilo almaya başladı. Korkularla, hayal kırıklıklarıyla geçen kocaman bir 53 gün. Düşünsenize dogum yapmışsınız, etrafiniz dogum yapan annelerle dolu, herkesin evladı yanında sizin bebeginiz yok. Neler neler yaşadık. Bir gün iyiyse iki gun kötü gitti bebeğimiz. 53 günün sonunda 2900 gr olarak aldik bebeğimizi. Şimdi yanımda oglum, günlerdir yan yana yatıyoruz
)) Bunları neden mi anlattım? Benin gibi bebeği premature dogan annelere moral olması için. Can veren Rabbım ol derse hersey güzel oluyor. Eğer premature annesiyseniz,benim geçmişte yqsasigim gibi şuan yoğun bakım kapısının önünde bekliyorsanız sakın umudunuzu yitirmeyin onlar çok güçlü bebekler... Hem de sandığımızdan daha güçlüler. Rop muayeneleri, odyometri testleri, kan vermeler, emme refleksinin gelişmemiş olması, saturasyonunun sürekli düşük çıkması... Bunlarla geçen 53 günün sonunda kavuştum oğluma. Şimdi sabaha kadar uyutmuyor beni ama bu dünyanın en güzel şeyiymis. Rabbim kimseyi evladiyla sınamasın insallah.