6 aylık kızım var 6 aydır anamdan emdiğim süt burnumdan geldi derler ya aynen öyle hiç durmadan ağlıyor ek gıdaya geçtik su içmiyor mama çorba meyve içmiyor zor bela agzian kaşıkla yada biberon yada enjektörle hepsiyle deniyorum emziriyorum yok yok yok ağlar ağlar ağlar kafayı yiyorum artık diş çıkarıyordur diye gidip dış kaşıyıcı aldım almıyor ağlaması durmadı doktor artık huysuzluk geçsin diye tetagil aldırdı ne kadar sıkışık olsamsa gidip aldım yok ya yok herkes o kadar bunalıyor ki direk bana verip acikti diyorlar yok ama yedirme içirme her türlü ağlaması artık psikolojimi bozdu bende ağlıyorum sinirnden 4,5 yasinda oğlum var çocukta artık bunaldı dışarıya çıkarız onunla ilgilenmekten öbüru ikinci planda kalıyor şimdi anaokula verdim yeter ki çocuk bunalmasin ama bem kaldım dün akşam üst kata çıktım iki dk oturmaya uyuyordu uyanmış 20 dk uyudu eşim arıyor gel al şunu diye işin garip kısmı eşimde hava hoş asla sesi cikmaz ağlamaz bana gelince deliriyor bende delirdim sesine tahammül edemiyorum artık psikolojik olarak yorulduğumun kimse farkında değil herkes bana veriyor bir ifşa giriyorum kapıları kırıyorlar çık diye Allah aşkına ne zaman büyüyecek oğlum hiç büyüsün istemezdim bu kız beni gerçekten hayattan soğuttu