Cidden dayanamıyorum.. Sürekli ağlamaktan Bi şeyleri kafaya takmaktan bıktım. Hele son zamanlar gerçekten o kadar çöktüm ki, ruhsal olarak, psikolojik olarak. Kimseye Bir şey demeye gelmiyor. Kimse anlamak istemiyor. Birine derdimi anlatsam o da Bi şey mi deyip küçük görüyor. İlle de eşim. Bu gece yine atıştık bu konu yüzünden. Sohbet etmiyorsun benimle diyorum ne konuşcaz vakit mi var diyo. Gördüğüm tek insan sensin onda da yoksun diyorum anlamıyor. Ama cidden öyle. TV izliyor izlerken asla konuşmaz etmez odaklanır ök.üz gibi. Reklam olunca vınn balkon. Sigara içmeye. Ya da namaz kılmaya. Bi akşam dışarı çıkar beni az hava alayım diyorum yorgunum diyor. Ben de yorgunum, kafam dinlenmek istiyor artık. Çok bunaldım. Gündüzleri sıcak oluyor çocukla zor olur diye çıkamıyorum akşam üzeri ne güzel hava var onda da ma.l gibi evdeyim. Ne uykum var ne yemeğim. Bugün ağzıma lokma atmadım akşam 8 de yedim. Yalan değil cidden. Sadece şeker attım kan şekerim düşmesin diye. Eşim gelince yedim. Hâlâ diyor ki ben de senin gibiyim. Anlamıyor asla. İlla Bi kıyaslama peşinde. Siz nasıl sabrediyorsunuz, nasıl dayanıyorsunuz