Merhaba kızlar biraz uzun olabilecek şimdiden kusura bakmayın.
19 aylık bir kızım var. Anne karnında optik sinirleri gelişmemiş teşhisi 3 aylıkken kondu ışık algısı bile yoktu. 8 aylıkken zayıf da olsa ışık algısı başladı şuan ne durumda bilemiyoruz yani görüyor mu görmüyor mu görüyorsa da nasıl görüyor hiç birşey bilmiyoruz 4-5 yaşına gelip kendini ifade edene kadar da bilemezmişiz. Maalesef bu durumun bir tedavisi de yok. Doktorlar ya bir gün bir mucize olacak yada tıp tedavisini bulacak diyor sadece. Hastaneye gidip gelirken tabi birçok hasta bebek gördük gerçekten her defasında kızımızın durumuna şükrediyoruz en azından rahat nefes alıyor başka sağlık sorunu yok diye. Ama tabi ben her zaman güçlü kalamıyorum... özellikle yaşıtlarının olduğu ortama girince çok kötü oluyorum. Onlar koşup oynarken kızım sadece kendi halinde takılıyor. Ondan ayca küçük olan bebekler bile farklılığı hissediyor gibi kızımı izliyorlar sürekli. Büyüklerin bakışlarını zaten söylemiyorum merak da ediyorlar ama bişey de soramıyorlar. Çok mutlu çok güçlü bir bebek öyle yetiştirmek için elimden geleni yapıyorum ömrü boyunca bu durumda kalsa bile tek başına ayaklarının üstünde durabilen kimseye eyvallahı olmayan bir kız çocuğu olsun istiyorum o yüzden kendimi güçlü durmak için çok zorluyorum. Tabi bir süre sonra dibe çöküp kapatıyorum kendimi kimseyle görüşmek konuşmak istemiyorum kendimle bile karşılaşmak istemiyorum aynaya bakmıyorum o dönemlerde. Kimseyle konuşamıyorum içimdekileri anlatamıyorum ya benden önce ağlıyorlar ya da teselli etmek için görüyor,görecek gibi laflar kullanıyorlar. Aslında ne duymak istediğimi de bilmiyorum. Hayatım boyunca hiç kimseyi kıskanmadım çok şükür istediğim herşeyi alacak maddi gücüm oldu bekarken de evliyken de. Ama artık kıskanıyorum oyun hamuruyla oynayan bebekleri görünce boyama yapan bebekleri görünce kıskanıyorum. Ilk defa şu hayatta alamadığım birşey oldu kızıma bir boyama kitabı alamıyorum ve bu o kadar zoruma gidiyor ki... aslında belki sizlerin günlük hayatında olan birşey hatta bazılarına göre önemsiz olan birşey o boyama kitapları ama benim hayatımda o kadar önemli o kadar eksik birşey ki... boyama kitabı görünce hüngür hüngür ağlıyorum resmen. İnşallah bir gün bizde bir boyama kitabı alırız diye sabırla ve umutla bekliyorum. Bak kızım renkleri söylüyordum ya sana o renkler bunlardı diye bir sürü boyama kalemi alacağım günleri o kadar özlemle bekliyorum ki... duvarı boyadı diye kızan anneleri görünce o kadar iç geçiriyorum ki...
Allah şifa bekleyen tüm hastalara şifa yakınlarının kalplerine de ferahlık versin inşallah. Bizim için dualarınızı da eksik etmeyin lütfen...