Canım babamı kaybettim 2 sene önce. Daha 9 aylık evliydim. Evliliğim de b*kun içindeydi zaten. Babamı çok travmatik bi şekilde kaybettim acım hala dinmedi hoş bu acı geçecek gibi değil zaten. Eşimle iyice birbirimize girdik evi terkettim o dönem. 2 ay beni aramadı sormadı ego yaptı neyse sonra konuştuk barıştık geri döndüm. 2 seneye yakın geçti üstünden. Şuan 8 aydır yine ayrıyız. İki tarafın da hataları var hiçbişey tek taraflı değil ama o daha çok beni ayrılığa itti. Yine son dakikaya dek egolu gururlu tavrını sürdürdü aramadı sormadı. Boşanma davası açtım ve mahkemeye çıktık. Anlaşmalı boşanmaydı. Maddi manevi hiç bi talebim olmadı. Gerekçeli kararı hala imzalamadı bu yüzden boşanamıyoruz. Ben davayı açacağım sıra çok uğraştı yapma etme tekrar deneyelim diye. Bizden olmayacağını biliyordum yine de eski günlere dönmek istedim umut etmek istedim velakin olmadı. Ben yakın bi zamanda imzamı attım. Yakında bu şehirden de gideceğim. Evimdeki eşyalarımı çıkartacağım. Fakat herşey çok ağır geliyor. Zaten babasız büyüdüm . Küçük yaşımda omzumda binlerce yük vardı. 28 yaşındayım daha ama kendimi 80 yaşında gibi hissediyorum. Allahtan okudum mesleğim var ve çocuğum yok en azından benim yaşadıklarımı yaşamayacak. Son zamanlarda özellikle yalnız kaldığımda gözümün yaşı dinmiyor ama inanın birçok farklı duyguyu aynı anda yaşıyorum. Neşeli bi ortama girsem gülüyorum kahkahalar atıyorum ama bi ses, bi görüntü, bi anı o an bi anda beni gözyaşları içinde bırakabiliyor. Şuan açıp bi oyun havası çılgınca oynarım mesela ama aynı zamanda içim kan ağlıyor. Psikolojik destek alacağım ama paylaşmakta istedim belki aynı süreçlerden geçenimiz vardır. Herşeye rağmen hayat doluydum ben şimdi dünyadan hevesimi almış herşeyden ümidimi kesmiş gibi hissediyorum. Birgün iyileşecek miyim? Allah hepimizin yardımcısı olsun.