Geçen postumda yazmıştım sinirli bir insan oldum diye. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum öfkemi yenmeye uğraşıyorum ama eşim hiççç yardımcı olmuyor. Anlatıyorum güzelce konuşuyoruz bebeğim ağladığında uzun süre sabır kalmıyor çıldırıcak gibi oluyorum bana yardımcı ol diyorum. Tüm yük üstümde. Kucağına alıyor 10 dk ağladı susmadı annesi Bi altına bak annesi Bi emzirsen susar mı acaba. Sırtımı yatağa koymama müsaade yok ya. Üstüne üstlük yetmezmiş gibi sanki b*kun içinde yaşamış bir temizlik bilmez. İnsan bişey yedi kabını salonda bırakır mı ya sürekli aynı sürekliiiii. Çocukla mı uğraşsam kocamın arkasını mı toplasammm vallahi bezdim. Söylüyorum yapma düzenli ol yardımcı ol diyorum tamam olcam dikkat etcem diyor, yine aynııı.
Bugün ne dese beğenirsiniz bir de?!!
Bebeği kucağında sallanıyor susturmaya çalışıyor ben de evi topluyorum. Bak ağlama bebeğim yoksa seni annene veririm artık yatağa bırakır ağlatır mı, cimdikler mi, yoksa döver mi ben karışmam diyor! Bu dediklerini asla yapmadım, ben sadece sinirlenince kendi içimde deliriyorum ve ağlıyorum. Suratına bakakaldım öylece. Sen ne diyorsun dedim bu mu bana yardım etmek? Benim psikolojim yerinde değil diyorum senin dediğin laf mı şimdi dedim. E şakaaa diyo, haha çok güldüm bir daha yapma dedim çektim içeri gittim.
Delirmeme ramak kaldı...